Страна : Беларусь
Я пенсионерка, занимаюсь в школе-студии иконописи, с 2019 года увлеклась написанием книги о людях живущих в XX веке в деревне, где родилась, так появились на бумаге первые стихи и эссе. Член литературно-художественного объединения «Рунь», стихи и эссе напечатаны в районной газете, региональной газете, а Антологии русской поэзии 2020 и Антологии русской поэзии 2021, в Альманахах «Славянская лира». Мечтаю найти архивные данные о церкви, которая существовала на моей малой родине уже в ХV веке и была разрушена в шестидесятых годах XX столетия, восстановить звонницу на кладбище.
Country : Belarus
I am a pensioner, I am engaged in an icon painting school, since 2019 I have been interested in writing a book about people living in the XX century in the village where I was born, so the first poems and essays appeared on paper. Member of the literary and artistic association «Run», poems and essays are published in the district newspaper, regional newspaper, and Anthologies of Russian Poetry 2020 and Anthologies of Russian Poetry 2021, in the Almanacs «Slavic Lyre». My dream is to find archival data about the church that existed in my small homeland already in the XV century and was destroyed in the sixties of the XX century, to restore the belfry in the cemetery.
Отрывок из прозы “Есть такая Дубина“
АД СКЛАДАЛЬНIКАЎ
На Валожыншчыне ёсць такая вёска – Дубiна. Першае ўпамiнанне аб ёй у летапiсах, вядомых гiсторыкам, было ў 1496 годзе. Сёлета Дубiне спаўняецца 525 гадоў. Гэта даволi сталы ўзрост. За часы яе iснавання многа вады ўцякло: змянiлася вёска, змянiлася наваколле, яе жыхары. Многiя, як птушкi, выпархнулi з роднага гнязда i разляцелiся па свеце. Але для кожнага чалавека, дзе б ён не жыў, няма мясцiн даражэй за край, дзе нарадзiўся i правёў юнацтва. Таму да юбiлею рыхтуюцца не толькi цяперашнiя жыхары вёскi, але i тыя, чый шлях пачаўся з яе сцяжынак.
Дубiна з даўнiх вякоў была мястэчкам таленавiтых майстроў, якiя мелi сваiх вучняў i перадавалi iм сваё майстэрства. Дубiнскiя ўмельцы слылi на ўсю акругу, не было такой справы, якой бы дасканала не валодалi ў Дубiне. Калi пачынаеш успамiнаць жыхароў вёскi пачатку ХХ стагоддзя, размовы з iмi пра жыццё, iх адносiны да сваёй працы, агортвае гонар i асалода, что ты меў шчасце весцi з iмi гаворку, пераймаць вопыт адносiн да жыцця, да працы. Задумваешся, што магчыма чыстае дубiнское паветра сеяла i сее таленты на роднай зямлi.
Уздоўж могiлак, праз балота за Дубiной-Юрздыцкай iснуе дастаткова глыбокi i шырокi яр. У дзяцiнстве бегалi часта туды за чаромхай, гулялi ў хованкi, але нiхто не згадваў аб тым, што гэта русла некалi даволi паўнаводнай ракi з назвай Дубiна, якая была прытокам Заходняй Беразiны. Уздоўж берага пралягала дарога да вёскi Замосце. Пачатак яна брала з крынiчкi, якая б`е амаль у самым пачатку вёскi Рачаняты. Гэтыя звесткi адшукала ў архiвах у Вiльнi i падзялiлася з намi наша зямлячка Jukubauskion (Мучынская) Галiна Васiлеўна, жыхарка Лiтвы.
Вельмi ўражваюць такiя вялiкiя змены краявiду. Менавiта гэта i знайшло адлюстраванне ў дадзенным выданнi.
***
АРХIЎНЫЯ ЗВЕСТКI (Адрывак з кнiгi «Ёсць такая Дубiна»)
Навiна, што праз вёску працякаў дастаткова магутны прыток ракi Заходняя Беразiна i меў назву Дубiна, была вельмi нечаканай. Старадаўняя карта вёскi, якую даслала Галiна Васiльеўна Мучынская з Вiльнюскага архiва, здзiвiла ўсiх жыхароў.
Гэтыя звесткi прымусiлi задумацца над тым, што ў свеце нiшто не вечнае, вельмi ломкае. Наш абавязак – берагчы i абараняць родную прыроду.
Уражаннi натхнiлi напiсаць верш.
РАКА «ДУБIНА»
Аўтар: Мучынская М.
Я бегала дзяўчынкай басаногай,
Каб зачарпнуць далонямi ў крынiцы,
Ды кружачы ў гармонii з прыродай,
Вадзiцы чыстай з прыгаршчы напiцца…
Зямелька даравала нам нашчадка
У даўнi час, не захавала памяць,
Раку, каб край вадзiцай прычашчала,
Застаўся яр, ён прыгажосцю вабiць…
Яна пятляла ў берагах духмяных
Памiж лугоў, балотаў, праз каменнi.
Як дзiцянятка, слёзы паслухмяна
Матулi несла, у агмень сямейны…
З Беразiной Заходняю супольна
Дурачылася грабянькамi пены,
Разносiла рабiзну, бы свавольнiк,
Спявалi берагi ёй гiмн хвалебны.
Стаю сягоння на вярху адхона,
Крыху смуткую i зайздрошчу продкам.
Мне сэрца цвялiць успамiн, вядома,
Сляза шчаку казыча ненарокам.
Лунае на адхонах водар церпкi,
Вiтае ў край наш дзень многагалосы,
Ручай схавалi берагi, бы вейкi,
Пакiнула рака яго, як слёзы.
Жыццё квiтнее ды, як снег вясеннi,
Адходзiць у нябыт, нiшто не вечна.
Вось так i нас заўжды, без тлумачэння,
Вяртае на аблокi шлях наш Млечны…
(33 оценок, среднее: 4,36 из 5)
Загрузка…